Uyga kelgan mehmonlar Dilfuzaning ota onasi bolib ular kechagi toydan song kuyovning goyib bolganini ewtib keliwgandi. -Nurmat aka , quda , xafa bolmang ammo men qizimni olib ketaman- dedi G'ofur aka uzoq sukutdan song. -Yoge nima deyapsiz?! Aslo Dilfuza endi shu uyning kelini... kenja oglimning nikohida-keyingi sozlarni Nurmat aka ewitilar-ewtilmas qilib aytdi. -Tog'ri lekin og'lingiz bunga rozi emasga oxwaydi. -Bunday emas oglim xozirgi axvolni tuwunib turibdi axir oilamizga tuwgan bu musibat hammamizni gangitib qoydi.- Nurmat aka kozlariga yow oldi. U doimo katta og'lini ko'z yowlari bilan xotirlardi. -Mayli qaygungizga sherikman, Dilfuzani korsam degandim-dedi Gofur aka. Ota va qiz suhbati uzoq chozilmadi. Dilfuza bu uyda qoliwini har qanday holda ham kelinlik vazifasini bajariwini aytgach ota-onasi taqdirga tan beriwdi.... Kech tuwdi. Mehmonxonada otirgan oila asta - sekin xobgohlariga tarqaliwdi. Ravshan kochada edi. Dilfuza yotoqxonasiga kirgach o'zini bir oz xotirjam xis qildi. Towoyna oldida otirib ozini kozguga sola bowladi. Tim qora, uzun va qalin sochlar, uzun qayrilma kipriklar va katta shahlo ko'zlar har qanday odamni esankiratib qoyiwi aniq edi. Bo'liq va tarang ko'kraklar hozirda yanada to'liwib turgan edi. Dilfuza doimo o'z qomatiga e'tibor berib kelardi. Hozirgi holati uni biroz kongliga malham bolgandi. Shu payt yo'lakda go'ng'ir - g'o'ng'ir tovuwlar ewitildi. Va xonaga Ravshan kirib keldi. U kechagiga nisbatan ancha oziga kelgan va dadilroq edi. U akasini to'yi otgan zahotiyoq Rossiyaga ketgani uchun yangasi bilan deyarli muloqot qilmagan, va uni bilmasdi. Kelganidan song u bilan gaplawiwga fursat ham bolmadi. Endi esa ular er-xotin. Dilfuza bunga qarwi emas, gap faqat Ravshanda edi. Xullas Ravshan xonaga kirganda Dilfuza towoyna oldida otirar va ular bir biriga tikilib qoliwdi. Dilfuza dik etib ornidan turib karavotning narigi tarafiga otib oldi.Ravshan indamasdan asta pidjagini yechib shkafga joylashtirdi. Keyin endi koylagini yechmoqchi bolgan payt nimadir esiga tuwganday toxtab qoldi. -Men xaligi sizni nima deb chaqiriwni bilmayman yanga?- soradi Ravshan. -Men endi yangangiz emasman- deya javob berdi Dilfuza. -Bilaman lekin bunga konikish.. ancha qiyin boladi -Kim uchun?- soradi Dilfuza -Ikkimiz uchun ham- aytdi Ravshan. Ular jim qoliwdi. -Kirmoqchi emasdim. Oyim qo'ymadi. Endi bunga majbur emishman. Bu narsalar menga yoqmayapti. Darvoqe siz yotmoqchi edingiz a? Keling bunday qilamiz karavotni ikkiga bolamiz yostiqchalar bilan song bemalol yotaveramiz. Dilfuza bunga rozi boldi. -A faqat men tungi koylagimni kiyishga ulgurmadim. Shunga.. narigi tomonga qarab turing-uyalibgina soradi Dilfuza. Ravshan narigi tarafga qarab turdi. Dilfuza darxol kiyimni almashtirdi. Shu payt negadir Sulton bilan bolgan birinchi kecha esiga tuwib ketdi. Ravshan ham akasiga juda oxwar, gapiriwi ,ozini tutiwi hatto ovozi ham oxwab ketardi. Chiroqni ochiriwdi. Ular jimgina xayol surib yotiwardi. Dilfuza nihoyat ozini anchadan beri qiynab kelgan savolga javob oliwni vaqti ekanligini tuwundi.